Przed przekształceniem w klasztor, ufortyfikowany dwór przy ul. Świętoduskiej był własnością wojewody Rafała Leszczyńskiego, który zamierzał przeznaczyć go na zbór kalwiński. Budowla powstawała pod nadzorem Jakuba Balina w latach 1619-1622, zaś po opuszczeniu miasta przez kalwinów, została zakupiona na potrzeby sióstr karmelitanek bosych. W latach 1630-1635 budynek został przekształcony na klasztor. Po zakończeniu prac adaptacyjnych w klasztorze, rozpoczęła się budowa świątyni (1636-1640).

Wybudowany według projektu Jakuba Tremanzela kościół pw. Św. Józefa Oblubieńca został wzniesiony jako niewielka, jednonawowa, orientowana, trójkondygnacyjna budowla z fasadą zwieńczoną dekorowanym szczytem. Sklepienie kolebkowe z lunetami pokrywają charakterystyczne dla renesansu lubelskiego sztukaterie. Neorenesansowe attyki nad dzwonnicą i kruchtą, projektu Stefana Szyllera, wykonano na początku XX wieku. Z tego samego okresu pochodzą dekoracje sgraffitowe przedstawiające świętych, umieszczone w arkadowych niszach górnej kondygnacji kościoła. Ich autorem jest lubelski malarz Władysław Barwicki.

XVIII-wieczne obrazy w ołtarzu głównym przedstawiają św. Józefa, patrona kościoła oraz św. Kazimierza Królewicza. Przy chórze muzycznym znajdują się dwa obrazy datowane na XVII wiek, przedstawiające sceny przebicia serca św. Teresy i biczowanie Chrystusa.

W 1807 karmelitanki zostały przeniesione do klasztoru przy ul. Staszica, zaś kompleks przy ul. Świętoduskiej został przekazany karmelitom bosym, których klasztor przy Krakowskim Przedmieściu został zniszczony w pożarze.

Po rozwiązaniu zakonu w 1864 r., budynek klasztoru słyżył jako koszary, a pod koniex XIX wieku - jako więzienie. Karmelici bosi odzyskali część budynków w 1917, zaś resztę w połowie XX w.

Posłuchaj o kościele pw. św. Józefa Oblubieńca NMP