Budynek został wzniesiony na przełomie XVII i XVIII dla marszałka wielkiego koronnego Stanisława Lubomirskiego. Architektem był słynny Tylman z Gameren. W latach 1725-1728 pałac został przebudowany przez Franciszka Mayera na polecenie ówczesnej właścicielki Elżbiety z Lubomirskich Sieniawskiej. Córka Sieniawskich – Zofia, wniosła posiadłość w posagu Augustowi Czartoryskiemu. Budynek kilkakrotnie zmieniał właścicieli. W XVIII wieku właścicielami byli Adam i Izabela z Flemingów Czartoryscy z Puław. W 1805 roku Czartoryscy pałac sprzedali.

W XIX wieku w pałacu mieściła się fabryka tytoniu i tabaki, na początku XX wieku tor do jazdy na wrotkach. W 1912 roku ulokowano tu kinematograf Oaza, a w okresie międzywojennym działało popularne kino Corso. Po zniszczeniach dokonanych w czasie II wojny światowej budynek został odremontowany według projeku Czesława Dorii-Dernałowicza i przekazany PTTK. Obecnie jest siedzibą Lubelskiego Towarzystwa Naukowego.

Jest to barokowa budowla, wzniesiona na planie kwadratu z narożnymi alkierzami i wysuniętym ryzalitem. Pałac nosi cechy architektury palladyńskiej - nawiązującej do kultury antycznej i charakteryzującej się, między innymi, zastosowaniem wielkiego porządku na elewacji frontowej.

Plac w sąsiedztwie pałacu (od strony ul. Staszica i Radziwiłłowskiej) nosi imię o. Mieczysława Alberta Krąpca - jednego z najwybitniejszych filozofów polskich, teologa i humanisty, twórcy lubelskiej szkoły filozoficznej.